Rozprzestrzenianie i patogeneza tchawki

Rozprzestrzenianie.Choroba szerzy się w rodzinie, między ulami, pasiekami wyłącznie na drodze kontaktu bezpośredniego pszczół. Czerw, plastry, zapasy miodu i pyłku, sprzęt i narzędzia pasieczne oraz pszczelarz nie odgrywają żadnej roli w szerzeniu choroby roztoczowej. Istotną rolę w szerzeniu choroby odgrywają pszczoły błądzące, rabujące, wędrujące trutnie i roje, łączenie rodzin lub ich zasilanie pszczołami z rodzin zarażonych oraz matki. Do wystąpienia choroby usposabia zimny i wilgotny klimat, słotne lato, usytuowanie pasieki na terenach wilgotnych. Zamknięcie pszczół poprzez zwiększenie możliwości kontaktów pszczół zdrowych z chorymi przyczynia się szybko do rozprzestrzeniania choroby w rodzinie. Dlatego też najwyższy odsetek chorych pszczół przypada pod koniec okresu zimowli i wczesną wiosną. Patogeneza. Dojrzałe pasożyty, larwy i nimfy podczas żerowania uszkadzają mechanicznie tchawki. Nagromadzenie w świetle tchawek dużej liczby pasożytów, jaj, wylinek i kału powoduje zaburzenia wymiany gazowej w tchawkach i mięśniach skrzydłowych oraz niedotlenienie mięśni. Obfite wylewy śródtchawkowe prowadzą do niedożywienia, zwyrodnienia i utraty kurczliwości włókien mięśniowych. Uszkodzone tchawki mogą stanowić źródło zakażenia dla innych zarazków. Chore owady są bardzo wrażliwe na oziębienie i niedożywienie. U pszczół zimujących w miarę usadawiania się pasożyta u nasady skrzydełek dochodzi do postępującego osłabienia wiązadeł skrzydłowych, uszkodzenia stawów, wywichnięcia i odpadania skrzydełek. Często u pszczół, które straciły zdolności lotne, występuje rozdęcie odwłoków i biegunka.