Przebieg choroby. Początkowo choroba przebiega skrycie i często przez kilka lat pozostaje niezauważona. Dopiero w miarę wzrostu liczby pszczół zarażonych (24÷50% zarażonych pszczół w rodzinie) występują kliniczne objawy choroby. Maksymalne nasilenie choroby roztoczowej występuje pod koniec zimowli i wczesną wiosną. W lecie objawy choroby zanikają. Przy niekorzystnym okresie późnego lata, objawy choroby mogą wystąpić ponownie we wrześniu lub październiku. Pozorny zanik choroby w lecie jest spowodowany zamieraniem większości pszczół poza ulem, szybkim wzrostem młodych zdrowych pszczół w rodzinie, które wyrównują straty wywołane zarażeniem. W okresie głównego pożytku chore pszczoły na skutek wyczerpującej pracy giną po 5÷6 tygodniach, co w dużym stopniu hamuje rozprzestrzenianie choroby w rodzinie. W okresie zamknięcia pszczół choroba szerzy się gwałtownie. Pod koniec zimowli z chwilą pojawienia się w rodzinie dużej liczby młodych pszczół, szybko wzrasta liczba zarażonych owadów. Często rodziny, które w lecie lub jesienią nie wykazywały żadnych objawów choroby, zamierają w lutym lub marcu,w okresie pierwszych oblotów. Objawy. Kliniczne objawy chorobowe występują najwyraźniej na wiosnę po pierwszym oblocie. Chore pszczoły pełzają przed ulem i próbują się do niego dostać po źdźbłach traw lub nogach stojaka. Często zbijają się w grupki. Niekiedy występuje drżenie i wywichnięcie skrzydełek (pszczoła nie może złożyć rozpostartych skrzydełek). Skrzydełka łatwo odpadają wraz z całym stawem skrzydełkowym. Niekiedy pełzające pszczoły mają rozdęte odwłoki. Przy silnym zarażeniu rodzina ginie w zimie. Na dennicy ula zamarłe pszczoły tworzą kłębek. Często stwierdza się owady bezskrzydłe. Zmniejszenie liczby pszczół w rodzinie pociąga za sobą obniżenie temperatury gniazda, co prowadzi do zaziębienia i zamierania czerwia.
