Jest chorobą zakaźną pszczół, którą wywołują mikoplazmy z rodzaju Spiroplasma. Chorobę opisał po raz pierwszy Clark w 1976 r. Etiologia. Spiroplazmy izolowane od pszczół rosną dobrze na standardowych podłożach bulionowych stosowanych do hodowli mikoplazm (podłoże GIBCO) oraz na podłożu płynnym stosowanym do hodowli tkanek moskita wg Singh a z dodatkiem 20% surowicy płodu cielęcia. Tworzą one nitki o wymiarach 2÷10 X 0,7÷1,2 um. Długość komórek wzrasta wraz z wiekiem hodowli lub czasem trwania zakażenia. W starych hodowlach występują rozgałęzione formy nitkowate. Na zakażenie doświadczalne bardzo podatne są robotnice i matki. Przebieg i objawy. Zakażenie szerzy się za pośrednictwem chorych pszczół oraz najprawdopodobniej pyłku i nektaru zanieczyszczonego mikoplazmami. Mikoplazmoza występuje wczesną wiosną i osiąga maksymalne nasilenie w maju i czerwcu. W pasiece choruje 20÷80% rodzin, przy czym choruje niewielka liczba pszczół w rodzinie. Chorują robotnice; trutnie i matki, czerw zaś nie choruje. Choroba przebiega łagodnie wśród objawów osłabienia i niechęci do pracy. Rozpoznanie. Jest możliwe na podstawie badania bakteriologicznego hemolimfy chorych i martwych robotnic i trutni pobranych z wejścia do ula. Hemolimfę należy posiać na podłoża służące do izolacji i namnażania mikoplazm, najlepiej na podłoże GIBCO. Zwalczanie i zapobieganie. Należy stosować ogólne zasady profilaktyki chorób zaraźliwych pszczół.
