Źródło zakażenia i rozprzestrzenianie choroby

Ps. apiSepticus występuje w glebie, wodzie i na pyłkach roślin. Zakażenie mogą roznosić muchy i roztocza. Choroba przebiega w formie jawnej i skrytej (łagodnej). W formie jawnej powoduje znaczne osłabienie rodziny. Niekiedy w rodzinie chorej pozostaje matka i kilkaset robotnic. W formie skrytej, szczególnie przy występowaniu w pełni sezonu pasiecznego, bywa niezauważalna. Do zachorowań usposabia wilgotna i zimna pogoda, usytuowanie pasiek w miejscach wilgotnych i ocienionych, zimowanie rodziny na nieodpowiednich zapasach pokarmu. Objawy. Chore pszczoły są ospałe, nie przyjmują pokarmu, tracą zdolności lotne i owłosienie, gromadzą się w grupkach na ziemi, źdźbłach traw przed ulem lub na ścianach zewnętrznych ula. Chore owady wydzielają nieprzyjemną woń i są traktowane przez strażniczki jak pszczoły rabujące. Padanie występuje po kilku godzinach od wystąpienia pierwszych objawów chorobowych. U martwych owadów szybko postępuje rozpad tkanek. Ciało pszczoły rozpada się przy lekkim dotyku na poszczególne Segmenty. Rozpoznanie. Polega na stwierdzeniu charakterystycznych zmian pośmiertnych oraz na podstawie badania bakteriologicznego mięśni i hemolimfy. Pewną pomoc w rozpoznaniu oddaje próba biologiczna, która polega na napyleniu zdrowych pszczół zawiesiną hodowli wyizolowanego zarazka. Zakażone owady należy obserwować przez okres 2 tygodni. Za dodatnim wynikiem próby przemawiają zachorowania pszczół wśród objawów typowych dla rozpadnicy. Rozpoznanie różnicowe. Najczęściej występujące objawy i zmiany występujące w przebiegu posocznic bakteryjnych, biegunek zakaźnych.Zapobieganie. Polega na odpowiednim usytuowaniu pasiek, ochronie rodziny przed gwałtownymi spadkami temperatury, zapewnieniu odpowiedniej wentylacji ula, zaopatrzeniu rodziny w pokarm i przestrzeganiu zasad higieny. Zwalczanie. Wskazane jest przesiedlenie chorych rodzin do nowych lub odkażonych uli, ocieplenie rodziny i podkarmienie syropem leczniczym oraz dezynfekcja sprzętów, narzędzi pasiecznych i pasieczyska. Leczenie. Lekami z wyboru jest tetracyklina, chlorotetracyklina, chloromycetyna i streptomycyna. Stosuje się je w dawkach identycznych jak w przypadku zgnilca złośliwego. Zalecane jest również podkarmianie chorych rodzin przez kilka dni syropem cukrowym z dodatkiem witaminy C (250 mg/1) w ilości 0,5 L/rodzinę.