Choroby bakteryjne pszczół nie stanowią poważnego zagrożenia dla gospodarki pszczelarskiej. Występują one sporadycznie i tylko przy złośliwym przebiegu doprowadzają do zamierania całych rodzin. Wywołują je drobnoustroje warunkowo chorobotwórcze o małej inwazyjności. Większość z nich występuje powszechnie w środowisku bytowania (gleba, woda, rośliny) oraz w przewodzie pokarmowym klinicznie zdrowych pszczół. Choroby bakteryjne rozwijają się zasadniczo w następstwie zakażeń wtórnych w rodzinach osłabionych przedłużającą się zimowlą, innymi chorobami lub stresowym działaniem czynników środowiskowych (gwałtowne oziębienie, nadmierna wilgotność, zła wentylacja ula). Pszczoły chorują najczęściej wczesną wiosną, na wiosnę lub w lecie. Chorobom bakteryjnym nie towarzyszy występowanie charakterystycznych objawów chorobowych, dlatego też są one wykrywane dopiero z chwilą spowodowania znacznych strat w rodzinie. Najczęściej prawidłowe rozpoznanie choroby jest możliwe wyłącznie na podstawie wyników badań bakteriologicznych. Zapobieganie chorobom bakteryjnym polega na stworzeniu rodzinie odpowiednich warunków sanitarno-higienicznych i zaopatrzeniu w pokarm. Takie postępowanie radykalnie zmniejsza możliwość zawleczenia zarazków do ula i rozwój zakażeń wtórnych. W zwalczaniu chorób bakteryjnych pszczół należy zwracać szczególną uwagę na: poprawę warunków bytowania i stan odżywiania chorych rodzin, likwidację zakażeń pierwotnych, dewastację zarazka w ulu, sprzętach, narzędziach pasiecznych i na pasieczysku oraz prowadzenie leczenia na podstawie antybiotykogramu.