Nazwa posocznice bakteryjne obejmuje zespół chorób zakaźnych pszczół, w przebiegu których bakterie i toksyczne produkty ich przemiany występują w hemolimfie i za jej pośrednictwem zakażają i uszkadzają narządy wewnętrzne. U pszczół posocznice wywołują Pseudomonas apisepticus, Ps. aeruginosa, Escherichia coli, Serratia marcescens, Proridentia i Erwinia. Występują one powszechnie w środowisku bytowania pszczół (Serratia, Pseudomoms),w wodzie i na pyłkach roślin (E. coli, Erwinia, Pseudomonas, Providentia), miodzie (Ps. aeruginosa, S. marcescens), przewodzie pokarmowym zdrowych pszczół (E. coli, Erwinia) i w glebie (Pseudomonas). Rzadko wywołują one zakażenia pierwotne. Niektóre z tych drobnoustrojów wywołują zakażenia latentne w klinicznie zdrowych rodzinach. Rozwojowi posocznic sprzyjają czynniki środowiskowe, które obniżają odporność rodziny oraz choroby zakaźne i inwazyjne, szczególnie choroby zarodnikowcowa, roztoczowa i pełzakowa. Wykazano, że u pszczół chorych na chorobę zarodnikowcową 14 dnia po doustnym zakażeniu S. marcescens posocznica wystąpiła u 76% owadów, zaś po zakażeniu Ps. apisepticus u 95% pszczół. Opisano również występowanie posocznic bakteryjnych w przebiegu zakażeń mieszanych. Zarazek przedostaje się do organizmu pszczół przez drogi oddechowe lub przez przewód pokarmowy. Ta ostatnia droga zakażenia odgrywa ważną rolę szczególnie wtedy, gdy posocznica rozwija się jako zakażenie wtórne. Posocznice występują w okresie sezonu pasiecznego, przy czym ich maksymalne nasilenie przypada na miesiące wiosenne i letnie. W przebiegu wszystkich posocznic bakteryjnych występuje kilka charakterystycznych objawów i zmian chorobowych, a mianowicie: zmętnienie a następnie mleczne zabarwienie hemolimfy, skupienie chorych pszczół w małe grupki na ziemi przed ulem, liściach traw i ścianach zewnętrznych ula, zwyrodnienie i martwica mięśni. Mięśnie, szczególnie tułowia o mazistej konsystencji,są zabarwione na czarno.
