Zgnilec złośliwy należy do chorób zakaźnych zwierząt, które podlegają obowiązkowi zgłaszania przez hodowcę i zwalczania pod kierunkiem odpowiednich władz administracyjnych i państwowej służby weterynaryjnej na podstawie następujących aktów prawnych: rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 24 września 1946 r. o włączeniu zgnilca złośliwego, kiślicy i choroby roztoczowej pszczół do chorób zwierząt, które podlegają obowiązkowi zgłaszania i zwalczania, instrukcję nr 2 Ministerstwa Rolnictwa, Departament Weterynarii z dnia 15 września 1966 r., która określa obowiązki posiadaczy pasiek w przypadku występowania objawów nasuwających podejrzenie zgnilca złośliwego, kiślicy i choroby roztoczowej oraz postępowanie lekarzy weterynarii w przypadku podejrzenia zgnilca złośliwego w okręgu zapowietrzonym i zagrożonym, pismo Ministra Rolnictwa z dnia 15 września 1965 r. o szkoleniu i nagradzaniu rzeczoznawców pszczelarskich. Na podstawie wymienionych zarządzeń zwalczanie zgnilca złośliwego Obejmuje: dochodzenie epizootiologiczne, badanie pasieki oraz pobranie i przesłanie próbek do badań laboratoryjnych, urzędowe stwierdzenie choroby, określenie pasieki zapowietrzonej i okręgu zagrożonego oraz wydanie zarządzeń lekarsko-weterynaryjnych, przeprowadzenie zabiegów leczniczych i profilaktycznych oraz dewastacji zarazka w pasiece zapowietrzonej, uznanie zarazy za wygasłą i uchylenie zarządzeń. Po zgłoszeniu podejrzenia o zgnilec złośliwy lekarz weterynarii jest zobowiązany do przybycia na miejsce ogniska choroby, przeprowadzenia dochodzenia epizootiologicznego w celu ustalenia istoty choroby, wykrycia źródeł i dróg zakażenia, przeprowadzenia badania rodzin oraz stwierdzenia wszystkich okoliczności, które wskazują na możliwość jej dalszego rozprzestrzeniania. Po klinicznym stwierdzeniu choroby, lekarz weterynarii wydaje tymczasowe zarządzenie wstrzymujące obrót pszczołami i wędrówkę pasieki, pobiera i wysyła próbki chorego i podejrzanego o chorobę czerwia do pracowni rozpoznawczej chorób pszczół. Celem badania laboratoryjnego jest ostateczne potwierdzenie rozpoznania klinicznego choroby. Po urzędowym stwierdzeniu choroby pasieka zostaje uznana za zapowietrzoną, zaś wojewódzki lekarz weterynarii określa okręg zagrożony.
