Źródło zakażenia i patogeneza

Źródłem zakażenia są chore i martwe larwy oraz zanieczyszczony zarodnikami pyłek i miód. W ulu choroba szerzy się na drodze kontaktu bezpośredniego z robotnicami, które zakażają się podczas usuwania zamarłego czerwia i przenoszą zarazki na zdrowy czerw, a także do zapasów miodu i pyłku. Zarodniki grzyba przynoszą do ula pszczoły zbie- raczki. Do rozwoju zakażenia usposabia zwiększona wilgotność w gnieździe oraz zaziębienie czerwia. Choroba z reguły zaczyna się od czerwia trutowego, który jest narażony najbardziej na zaziębienie. Choruje czerw we wszystkich stadiach rozwojowych, przy czym zamiera najczęściej czerw w stadium larwy wyprostowanej, i przedpoczwarki. Robotnice, trutnie i matki są niewrażliwe na zakażenie, mimo że w ich przewodzie pokarmowym wykazano obecność zarodników i grzybnię. A. apis izolowano również z zakażonych larw i kału Megachile inermis oraz kału Anthophora pacifica i A. peritomae. Patogeneza. Zarodniki grzyba po przedostaniu się do przewodu pokarmowego czerwia kiełkują w tylnym odcinku jelita środkowego. Zaziębienie czerwia poprzez zwiększenie dyfuzji tlenu do tkanek, stymuluje wzrost mycelium. Grzybnia szybko przerasta jamę ciała i narządy wewnętrzne. Owocniki są wytwarzane na powierzchni ciała, martwego czerwia oraz w tchaw- kach i tkankach sąsiadujących z aparatem tchawkowym. Grzybnia przerasta ciało larwy od tyłu. Zamarła larwa zmienia się w zmumifikowany twór, który kolorem i konsystencją przypomina kredę. Osnowę mumii stanowią sole wapnia gromadzące się w grzybni w czasie jej rozwoju. Zmumifikowane larwy leżą luźno w komórkach plastra i są z łatwością usuwane przez robotnice.