Rozprzestrzenianie chorób zaraźliwych w pasiece hamują zabiegi określane mianem „higieny pracy w pasiece”. Polegają one na częstym mechanicznym oczyszczaniu i wypalaniu dłuta pasiecznego, pracy w czystej odzieży ochronnej, częstym myciu rąk (zwłaszcza spirytusem skażonym), utrzymywaniu w czystości magazynów i pracowni pszczelarskich, usuwaniu odpadów i śmieci poza teren pasieki oraz ich niszczeniu przez zakopywanie lub spalenie. Pasieczysko należy utrzymywać w czystości i okresowo przekopywać. Puste ule, zwłaszcza po padłych rodzinach, powinny być wyniesione poza obręb pasieki i poddane odkażaniu. Jeżeli pozostają na pasieczysku, należy je szczelnie zamknąć w celu uniemożliwienia penetracji ich wnętrza przez pszczoły. Istotną rolę w profilaktyce nieswoistej ma higiena ula. Ule należy poddawać wstępnej i okresowej dezynfekcji, usuwać z nich zbędne plastry, niedopuszczać do sfermentowania zapasów i spleśnienia plastrów oraz rozwoju szkodników plastrów pszczelich i suszu (Galleria mellonella, Achroia grisella) oraz szkodników pyłku i plastrów: roztoczka owłosionego (Glyciphagus destructor), rozkruszka mącznego (Troglyphus farinae), rozkruszka suszowego (Chortoglyphus lactis), roztoczka nagiego (Chortoglyphus nudus) oraz chrząszczy z rodziny czarnuchowate (Tenebrionidae). Podczas żerowania, szczególnie na martwych pszczołach, mogą one przenosić zarazki chorobotwórcze. Do ważnych zabiegów higienicznych należy usuwanie z dennicy martwych pszczół oraz wszelkiego rodzaju zanieczyszczeń, zwłaszcza z okresu zimy, które należy następnie spalić. Bardzo ważną rolę w zmniejszeniu stopnia zakażenia gniazda odgrywa przesiedlenie rodziny, przynajmniej raz na dwa lata, do czystych odkażonych uli. Węza używana w pasiekach powinna pochodzić z zakupów w spółdzielniach pszczelarskich, w których wosk przeznaczony do produkcji węzy jest odkażony.
