Choroba przebiega przewlekle. W krajach o klimacie kontynentalnym zaznacza się wyraźnie sezonowość jej występowania z dwoma szczytami zachorowań w okresie marzec-maj i w jesieni. Początkowo choroba przebiega niepostrzeżenie. Dopiero szybko postępujące zmniejszanie się liczby pszczół w rodzinie zwraca uwagę pszczelarza. Dominującym objawem choroby jest biegunka i utrata zdolności lotnych. Chore pszczoły są mało aktywne, siedzą grupami na plastrach i prawie nie opuszczają ula. Kał chorych pszczół jest wodnisty, jasnożółty i zawiera duże ilości niestrawionych cukrów. Pszczoły giną po 4-^5 tyg. poza ulem. Patognomonicz- nym objawem choroby są konwulsyjne ruchy ciała chorych pszczół,-przy których obserwuje się rytmiczne wynicowywanie końcowego odcinka przewodu pokarmowego. Martwe pszczoły mają często skrzydełka ułożone prostopadle do tułowia, podkurczone nóżki i odwłoki wygięte ku dołowi. Rozpoznanie. Opiera się na wynikach badania mikroskopowego kału i cewek wydalniczych na obecność cyst pasożyta. Zaleca się wypreparowanie cewek do badań mikroskopowych. W zakażonych cewkach występują cysty i formy wegetatywne pasożyta. Rozpoznanie różnicowe. W rozpoznaniu różnicowym należy uwzględnić chorobę zarodnikowcową, biegunki bakteryjne i chorobę wiciowcową. Zwalczanie. Podobne jak w chorobie zarodnikowcowej. Zaobserwowano, że po wymianie w lecie plastrów zakażonych na plastry nowe lub odkażone choroba ustępuje bez leczenia i nie daje nawrotów. Dezynfekcję plastrów, sprzętów i narzędzi pasiecznych należy przeprowadzać w sposób identyczny jak w chorobie zarodnikowcowej. Leczenie. W leczeniu choroby jest stosowany Fumidil B, lekosept, furazolidon i Zoosteran. Fumidil B, furazolidon i Zoosteran są stosowane w syropie cukrowym w ilości 0,5 g/1 przez 5 kolejnych dni w dawce 25CH300 ml/pień. Lekosept jest zalecany w dawce 0,5 g/1 syropu, codziennie przez 6 kolejnych dni w ilości 0,5 1 syropu leczniczego/pień.
