Profilaktyka nieswoista

Celem profilaktyki nieswoistej jest utrzymanie rodzin w pełnym zdrowiu oraz uzyskanie maksymalnej wydajności miodu i wosku. Profilaktyka nieswoista, która sprowadza się do przestrzegania zasad racjonalnej hodowli i higieny polega na: stworzeniu rodzinom optymalnych warunków bytowania i rozwoju, zaopatrzeniu rodzin w odpowiedni jakościowo i ilościowo pokarm i wodę, przestrzeganiu zasad higieny pracy w pasiece, zabezpieczeniu rodzin przed zawleczeniem zarazków z zewnątrz poprzez izolację, a niekiedy nawet dewastację chorych rodzin, ograniczenie rabunków i błądzenia pszczół, dewastację zarazka w źródle zakażenia, sprzętach i narzędziach pasiecznych, pasieczysku oraz w produktach pszczelarskich, postępowaniu profilaktycznym w chorobach zaraźliwych czerwia, które polega na oddzieleniu zdrowych pszczół od chorego czerwia i zanieczyszczonego zarazkami gniazda oraz zabezpieczeniu rodziny przed ponownym zawleczeniem zarazy (zabiegi przesiedlania, chów w wylęgarkach). W prowadzeniu gospodarki pszczelarskiej należy przestrzegać następujących zasad hodowli i higieny. Pasieczysko powinno być usytuowane w pobliżu dobrych pożytków, w terenie zacisznym, suchym i nasłonecznionym. Pasiekę należy zabezpieczyć przed łatwym dostępem osób postronnych i zwierząt domowych. Ziemię przed ulami należy oczyścić z trawy, wysypać piaskiem lub żwirem lub pokryć twardą nawierzchnią. Ule należy ustawić na toczku możliwie w dużych odległościach oraz pomalować na kolor niebieski, żółty lub biały. Takie postępowanie zapobiega błądzeniu pszczół. Przy zakładaniu albo powiększaniu pasieki należy nabywać rodziny wyłącznie z pasiek zdrowych. Ule, sprzęt i narzędzia pasieczne przed użyciem powinny być poddane dokładnemu oczyszczeniu mechanicznemu i dezynfekcji. Nie jest wskazane osadzanie w pasiece rojów dzikich nieznanego pochodzenia. Każdy schwytany obcy rój powinien być osadzony w ulu stojącym na uboczu pasieki i poddany obserwacji w ciągu całego sezonu pasiecznego. Za pośrednictwem wędrujących dzikich rojów szerzą się m.in. choroba roztoczowa, zgnilec złośliwy, kiślica i warroza. Ule powinny zapewniać rodzinom możliwie najlepszą ochronę przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi i dostateczną przestrzeń na plastry do wychowu czerwia i gromadzenia zapasów. Najodpowiedniejsze są ule zbudowane z drewna z podwójnymi ścianami zwarstwą izolacji w środku. Ule drewniane chronią rodziny przed zbytnim przegrzaniem i oziębieniem. Oziębienie usposabia do występowania chorób zakaźnych czerwia, przegrzanie zaś sprzyja rozwojowi zgnilca złośliwego i grzybic.