Zakażenia wywołane przez bettsia alvel

Bettsia alvei (klasa Ascomycetes, rząd Ascosphaeraceae) ma grzybnię zbudowaną z heterotallicznych rozdzielnopłciowych strzępek o szerokości 2,0÷6,0 um i ziarnistej protoplazmie. Ciemnobrązowe owocniki zawierają okrągłe worki wypełnione owalnymi askosporami o wymiarach 2,0÷5,0 X 1,3÷3,0 um. B. alvei w odróżnieniu od A.apis wytwaiza chlamidospory i rozrzedza żelatynę. Na podłożu Betts’a optymalnym do izolacji i namnażania tego grzyba po 445-dniowej inkubacji w temp. 15÷18°C rośnie w formie szarych kolonii. Miód, a szczególnie pyłek i pierzga w temperaturze gniazda stanowią dobre podłoże do namnażania B, alvei. Rozwijająca się grzybnia pokrywa zapasy pyłku i miodu białym nalotem. Patogeneza. Zakażają się głównie pszczoły zimujące za pośrednictwem pokarmu porażonego przez grzyb. Przypuszcza się, że oprócz mechanicznego działania B. alvei na przewód pokarmowy, ważną rolę odgrywają produkty powstające podczas rozkładu pokarmu przęrośniętego przez grzyb. W następstwie zakażenia rozwija się ostra biegunka. Objawy chorobowe. Choroba występuje rzadko i nie obejmuje większej liczby rodzin w pasiece. Głównym objawem klinicznym jest biegunka. Chore pszczoły opuszczają niekiedy kłąb zimowy w celu wydalenia kału i giną poza ulem. Rozpoznanie choroby. Decydującą rolę odgrywa badanie mikrobiologiczne treści przewodu pokarmowego chorych i padłych pszczół oraz zapasów pokarmu. Polega ono na stwierdzeniu w preparatach bezpośrednich oraz barwionych metodą Giemzy obecności grzybni, owocników i chlamydospor B. alveu Badanie mikroskopowe należy uzupełnić wysiewem badanego materiału na podłoże Betts’a. Rozpoznanie różnicowe. Należy uwzględnić możliwość występowania biegunek na innym tle. Zapobieganie polega na niedopuszczeniu do psucia się pyłku, pierzgi i miodu. Leczenia swoistego brak.