Gąsienice barciaka mniejszego (Achroia grisella), rzadziej mola barciaka większego (Galleria mellonella) w trakcie żerowania drążą chodniki w plastrach, przez co niepokoją i uszkadzają larwy leżące na dnie komórek. Niepokojone larwy odsuwają się od dna komórki. W trakcie zasklepiania robotnice nie mogą zasklepić całkowicie takich komórek i wyciągają zasklep ku górze w postaci kryzy z otworkiem pośrodku. Patogeneza. U czerwia niepokojonego przez gąsienice barciaków występują zaburzenia w odżywianiu, prowadzące do niedorozwoju nóżek, skrzydełek lub odwłoka. Część larw chorych zamiera w stadium poczwarki, z pozostałych po przepoczwarzeniu wygryzają się pszczoły o niedorozwiniętych skrzydełkach, niezdolne do życia. Zarówno obumarły czerw jak i pszczoły z niedorozwojem skrzydełek są usuwane z ula. Objawy choroby. Przy niewielkiej inwazji w środkowej części plastrów występują komórki z kryzami ułożone szeregowo. W komórkach tych występuje czerw odwrócony oraz poczwarki z niedorozwiniętymi nóżkami, skrzydełkami lub odwłokami Często na ziemi przed ulem obserwuje się wyrzucone z ula pszczoły i zamarłe poczwarki. Rozpoznanie choroby polega na stwierdzeniu na plastrach komórek z charakterystycznymi kryzami, obecność w tych komórkach poczwarek z niedorozwojem skrzydełek, nóżek lub odwłoków, jak również gąsienic moli barciaków. Zwalczanie. Przeglądy i okresowe czyszczenie dennicy, ścian ula, ramek, beleczek, usuwanie z gniazda zbędnych plastrów oraz niszczenie gąsienic A grisella i G, mellonella oraz wzmocnienie siły rodziny prowadzi do likwidacji choroby. Zapobieganie. Wystąpieniu inwazji barciaków zapobiega trzymanie w pasiece silnych rodzin, przestrzeganie zasad higieny w ulu, usuwanie zbędnych plastrów oraz zabezpieczenie zapasów suszu przed inwazją pasożyta.
