Źródło zakażenia i drogi szerzenia choroby

A. flavus należy do grzybów obukwitarnych. Częstotliwość zakażenia oraz szybkość szerzenia się choroby zależy w warunkach naturalnych od zjadliwości szczepów, wielkości dawki zakażającej, temperatury i wilgotności w gnieździe oraz od siły rodziny. Patogenność szczepów wzrasta po pasażach przez czerw i pszczoły. Zarodniki grzyba przynoszą do ula pszczoły zbieraczki. W ulu zakażenie szerzy się za pośrednictwem karmicielek i pszczół oczyszczających gniazdo. W rozprzestrzenianiu choroby w pasiece bardzo ważną rolę odgrywają pszczoły błądzące i rabujące, sprzęt i narzędzia pasieczne oraz pszczelarz nie przestrzegający zasad higieny pracy w pasiece. Patogeneza. Na zakażenie A. flamts jest podatny czerw we wszystkich stadiach rozwoju, robotnice, trutnie i matka. Możliwość zakażenia czerwia obniża się z chwilą ustania żerowania larw i jest zredukowana do minimum po zasklepieniu komórek. Czerw zakaża się przez przewód pokarmowy, pszczoły przez przewód pokarmowy i oskórek. Układ tchawkowy nie stanowi wrót zakażenia ze względu na niską wilgotność w tchawkach, która nie sprzyja kiełkowaniu zarodników. Zarodniki po przedostaniu się do przewodu pokarmowego czerwia kiełkują w świetle jelita i komórkach nabłonka, skąd grzybnia atakuje narządy wewnętrzne. Po 2÷3 dniach mycelium przerasta przedni odcinek ciała larwy. Duża wilgotność i temperatura panująca w gnieździe sprzyjają rozwojowi trzonków konidialnych, które szybko wyrastają na zewnątrz ciała martwego czerwia. Młode pszczoły są bardziej podatne na zakażenie niżeli pszczoły starsze. Przyczyną padania pszczół jest często mechaniczne zablokowanie światła jelita przez grzybnię, przerastanie mięśni tułowia przez mycelmm oraz porażenie motoryki przewodu pokarmowego przez toksyny. Przebieg i objawy choroby. W przebiegu choroby wyróżniono dwa stadia. W stadium pierwszym choruje i zamiera czerw. W stadium drugim oprócz czerwia chorują i zamierają j: pszczoły.