Wirus choroby woreczkowej

Wirus choroby woreczkowej jest typowym wirusem cytoplazmatycznym. Występuje on w komórkach ciała tłuszczowego i mięśniach prążkowanych chorych larw. W cytoplazmie zakażonych komórek występują ciałka wtrętowe, wyraźnie odgraniczone od cytoplazmy i organelli komórkowych. Niekiedy wirus tworzy we wtrętach parakrystaliczną siatkę. Wirus powoduje destrukcję komórek narządów wewnętrznych i uszkadza układ wydzielania wewnętrznego. O uszkodzeniu tego układu świadczy zahamowanie wyłinki, pociemnienie oskórka i nagromadzenie płynu ekdyzjalnego. Źródło zakażenia. Czerw zakaża się za pośrednictwem pokarmu zanieczyszczonego wirusem. W obrębie ula wirus jest przenoszony przez pszczoły, które usuwają z komórek zamarły czerw oraz za pośrednictwem pszczół zakażonych latentnie (nosiciele wirusa). Najbardziej podatne na zakażenie są młode robotnice, które zakażają się w trakcie oczyszczania plastrów z chorego czerwia. Po 24 godzinach wirusy występują w komórkach gruczołów produkujących mleczko. Zakażone robotnice w czasie pełnienia funkcji karmicielek zakażają czerw podczas karmienia mleczkiem i papką miodowopyłkową. Duży odsetek robotnic zakażonych przestaje odżywiać się pyłkiem, co pociąga za sobą ustanie produkcji mleczka i karmienia czerwia. Wirus SBV przedostaje się do pyłku za pośrednictwem zakażonych zbieraczek. Zakażone robotnice i trutnie nie chorują. Rodziny chore słabną i często ulegają rabunkom. Za pośrednictwem rabunków choroba zostaje rozwleczona po całej pasiece. Zakażenie może się również szerzyć za pośrednictwem pszczelarza, który nie przestrzega zasad higieny, oraz sprzętów i narzędzi pasiecznych zanieczyszczonych wirusem. Przebieg i objawy. Do wystąpienia choroby usposabia brak pożytku i oziębienie rodziny. Na ogół z chwilą nastania głównego pożytku, po oczyszczeniu komórek z zamarłego czerwia i zalaniu ich miodem, choroba ustępuje. Obserwowane w niektórych rodzinach coroczne nawroty choroby są następstwem zakażeń latentnych i nosicielstwa wirusa przez robotnice i trutnie. Choroba atakuje larwy 8÷9dniowe, przy czym okres wylęgania choroby trwa średnio 5÷6 dni Czerw zamiera po zasklepieniu komórki w stadium przedpoczwarkL Zasklepy na komórkach są podziurawione jednym lub kilkoma otworkami, które wygryzają robotnice podczas prób usunięcia z komórek plastra zamarłego czerwia. Jedynie w przypadku dużego nasilenia choroby, choruje i zamiera czerw młody, nawet w stadium larwy zwiniętej. Głowa i przedni odcinek ciała czerwia jest uniesiony do góry. Między oskórkiem, który nie uległ wylince i ciałem larwy gromadzi się ekdyzjalny płyn. Zgrubiała kutikula zachowuje wyraźną segmentację, zaznaczoną wyjątkowo silnie w okolicy głowy. Niekiedy pszczoły odgrywają przedni odcinek ciała czerwia, pozostawiając w komórce część tylną. Zamarłe larwy, które swym wyglądem przypominają woreczek, są zwykle zabarwione na ciemnożółto lub brązowo i leżą na bocznych ścianach komórek z główkami uniesionymi do góry. Po wyschnięciu przypominają one swoim wyglądem łódeczki lub pantofelki. Są one ciemnobrązowe lub czarne. Po wyschnięciu zamarły czerw łatwo usunąć z komórek plastra. Przy łagodnym przebiegu choroby rodzina nie wykazuje żadnych objawów. Przy przebiegu ciężkim, gdy masowo choruje i zamiera czerw, zmniejsza się liczebność pszczół w rodzinie i występuje czerw rozstrzelony.