Choroba szerzy się za pośrednictwem pszczół (błądzenia, rabunki), zanieczyszczonych wodopojów (gnojówki, kałuże), pszczelarza nie przestrzegającego w trakcie pracy w pasiece podstawowych zasad higieny, sprzętów i narzędzi pasiecznych zanieczyszczonych zarazkiem oraz szkodników żyjących w ulu. Do zachorowań na kiślicę usposabia zaziębienie i niedożywienie czerwia, osłabienie rodziny, zbyt szerokie, źle ocieplone gniazdo. Choroba występuje w okresie gwałtownych spadków temperatury i braku pokarmu, głównie nektaru. W zakażonej rodzinie występuje równowaga między namnażaniem, rozsiewalnością i eliminacją Str. pluton przez pszczoły oczyszczające komórki i usuwające zakażony niezasklepiony czerw. Dlatego też w rodzinie zakażenie może utrzymywać się przez kilka lat przy braku zauważalnych objawów choroby. Przy braku pokarmu, objawy głodu występują najpierw u czerwia zakażonego na skutek współzawodnictwa organizmów czerwia i Str. pluton o pożywienie. Zakażenie przechodzi wówczas w chorobę. Indukujący wpływ wywiera również w początkowym okresie dopływ nektaru do rodziny powodując silny wzrost liczby czerwia w rodzinie. Część czerwia może ulegać niedożywieniu lub zaziębieniu. Z chwilą wystąpienia obfitego pożytku nektarowego występują spontaniczne wyleczenia. W rodzinach niedożywionych i osłabionych, a także u czerwia zaziębionego nie obserwuje się spontanicznych wyleczeń. Kiślica przebiega w dwóch postaciach: łagodnej i złośliwej. W postaci łagodnej zakażają się młode larwy, choruje czerw niezasklepiony (3÷5-dniowy). Po zastosowaniu zabiegów hodowlano-higienicznych choroba z reguły ustępuje. Często notowane są samowyleczenia. W postaci złośliwej choruje i zamiera głównie czerw zasklepiony. Rodzina szybko słabnie, jej produkcyjność spada, często ulega rabunkom i w końcu zamiera. Zazwyczaj kiślica występuje w tej samej rodzinie przez kilka lat.
