Do środków o działaniu antagonistycznym w stosunku do szeregu drobnoustrojów i niektórych pasożytów chorobotwórczych dla pszczół należą antybiotyki. Leki te stosowane w odpowiednim czasie i we właściwy sposób ułatwiają zwalczanie wielu chorób o etiologii bakteryjnej, grzybiczej i pierwotniaczej. Rola antybiotyków uwypukla się szczególnie w zwalczaniu dwóch najgroźniejszych chorób czerwia: zgnilca złośliwego i kiślicy oraz w chorobach pszczół dorosłych (nozemozie, chorobie pełzakowej i posocznicach). Na coraz powszechniejsze stosowanie antybiotyków w terapii zgnilca złośliwego i kiślicy wpłynęło pojawienie się szczepów Bac. larvae i Str. pluton opornych na dotychczas stosowane sulfonamidy oraz trudności w likwidacji tych chorób jedynie za pomocą zabiegów dewastacyjnych i leczenia sulfonamidami Antybiotyki sa stosowane I głównie w stymulowaniu czerwienia matek, rozwoju czerwia rodziny. Pobudzający wpływ na czerwienie matek wywiera w dawkach terapeutycznych oksytetracyklina i fumidil B. Erytromycyna, streptomycyna, penicylina i oksytetracyklina, rzadziej chloromycetyna i chlorotetracyklina są stosowane w celu zwiększenia produkcyjności rodziny. Po trzykrotnym napyleniu plastrów z czerwiem chlorotetracykliną w dawce 5 mg/pień w odstępach tygodniowych, ilość czerwia zwiększała się o 51,6%. Stymulujący wpływ na rozwój czerwia wywiera również fumagilina, erytromycyna i penicylina. Średnia długość życia robotnic po stosowaniu erytromycyny przedłuża się 0 5÷9 dni, przy długości życia robotnic w okresie głównego pożytku 4÷6 tygodni. Stosowalnie antybiotyków; w celach hodowlanych pszczół stwarza niebezpieczeństwo dlaizdrowia człowieka. Podstawą prawidłowego postępowania lekarza weterynarii w antybiotykoterapii jest trafne rozpoznanie choroby, uwzględniające izolację drobnoustroju będącego przyczyną zachorowań z jednoczesnym określeniem jego wrażliwości na antybiotyki. Tylko takie postępowanie umożliwia wybór odpowiedniego antybiotyku i zapewnia optymalne wyniki leczenia. Kombinowane leczenie antybiotykami należy podejmować w przypadkach zakażeń mieszanych. Przy monoinfekcjach (zgnilec złośliwy, posocznica, grzybice) leczenie kombinowane antybiotykami jest z reguły nieuzasadnione. Leczenie kombinowane antybiotykami umożliwia uzyskanie: efektów działania addycyjnego lub synęjgistycznego przy prawidłowym łączeniu antybiotyków, dodatkowych efektów terapeutycznych, szczególnie przy stosowaniu w zakażeniach mieszanych, w których każdy z antybiotyków odpowiada jednemu gatunkowi drobnoustrojów wywołujących zakażenie. W trakcie leczenia antybiotykami może rozwijać się antybiotykooporność. Zjawisko oporności dodatkowo przysparza mnóstwo niepowodzeń w antybiotykoterapii z uwagi na powstawanie oporności krzyżowej. Oporność na jeden lek warunkuje równocześnie oporność na inne związki, które mają najczęściej zbliżoną budowę chemiczną. Kompletna oporność krzyżowa występuje w przypadku antybiotyków z grupy tetracyklin. Natomiast z częściową opornością krzyżową spotykamy się w przypadku antybiotyków z grupy makrolidów, cefalosporyn, penicylin i w grupie antybiotyków arńinoglikozydowych.