Pestycydy fosforoorganiczne

Pestycydy fosforoorganiczne jako substancje aktywne zawierają organiczne pochodne kwasu ortofosforowego; tiofosforowego, pirofosforowego oraz ich pochodne cyjanowe i fluorowe. Ze względu na brak lub trudną rozpuszczalność w wodzie są stosowane w formie zawiesin, rzadziej w formie pylistej. Niebezpiecznymi truciznami dla pszczół są związki zawierające w swoim składzie fluor,lub grupę cyjanową. Toksyczne działanie pestycydów fosforoorganicznych polega na wiązaniu esterazy cholinoenzymu rozkładającego acetylocholinę, która spełnia rolę mediatora układu nerwowego. Blokowanie enzymu jest reakcją odwracalną. Efektem działania pestycydów fosforoorganicznych jest porażenie mięśni, układu nerwowego i oddechowego. Zatrucia z reguły przebiegają szybko. Po okresie silnego podniecenia i agresywności, występują porażenia i śmierć owada. Po zatruciu Parathionem pszczoły giną po 30 minutach. Opisywano również padanie pszczół w dniu zatrucia lub nawet drugiego dnia. Karbaminiany, syntetyczne estry kwasów metylo- i dwumetylokarbominowego hamują aktywność cholinesteraz. LD50 tych związków dla pszczół wynosi 0,1 ÷0,2ug/owad. U zatrutych pszczół dochodzi do uszkodzenia zwojów nerwowych. Dwunitroallilofenole, a zwłaszcza pochodne dwunitrofenolu (DNP), dwunitroortokresolu (DNOC), dwunitrobutylfenolu (DNBC) działają toksycznie poprzez hamowanie procesów fosforylacji oksydatywnej, pobudzają układ nerwowy, drażnią nabłonki i okrywę ciała. Pochodne triazynowe — atrazyna, simazyna, rzadziej prometryna i desmetryna wywierają wielostronne, słabe działanie toksyczne.