Erytromycyna i tylozyna

Erytromycyna. Należy do grupy antybiotyków makrolidowych razem z karbomycyną, leukomycyną, oleandomycyną, spiramycyną i tylozyną, z którymi daje częściową lub całkowitą oporność krzyżową. W niskich stężeniach działa bakteriostatycznie, w wysokich zaś bakteriobójczo. Mechanizm działania przeciwbakteryjnego erytromycyny polega na hamowaniu syntezy białka komórki drobnoustrojów. Erytromycyna w dawce 210mg/l syropu, trzykrotnie w odstępie tygodnia, znajduje zastosowanie w leczeniu kiślicy opornej na działanie antybiotyków z grupy tetracyklin. W ZSRR zalecane są kombinacje erytromycyny z neomycyną oraz erytromycyny z sulfatiazolem. Erytromycyna jest lekiem z wyboru w leczeniu chorób pszczół wywołanych przez Enterobacter hafnia alvei Jest ona również stosowana w leczeniu posocznic bakteryjnych pszczół. Przy stosowaniu erytromycyny należy zwracać baczną uwagę na ścisłe dawkowanie antybiotyku. W dawce dziesięciokrotnie wyższej od dawki terapeutycznej jest toksyczna dla czerwia i pszczół. W miodzie pozostałości tego antybiotyku utrzymują się przez okres 2 miesięcy w temp. 34°C. Erytromycyna w dawkach terapeutycznych przedłuża średnią długość życia pszczół. Tylozyną. Jest to antybiotyk makrolidowy o spektrum zbliżonym do erytromycyny. Stężenie bakteriobójcze tylozyny dla Bac. larvae wynosi 0,03÷0,5 ug/ml, dla Str. pluton 10÷16,0 ug/ml. Tylozyną znajduje zastosowanie w leczeniu zgnilca złośliwego w dawce 1,0 g/pień. Jest ona antybiotykiem przeznaczonym wyłącznie do stosowania w weterynarii. Toksyczność tylozyny dla czerwia i pszczół jest niewielka. Tylozynę zaleca się w leczeniu zgnilca złośliwego i kiślicy opornych na działania tetracyklin lub streptomycyny.